آورده اند که : دزدی شبانگاه به طویله کشاورزی زد و همه گاوهایش را به سرقت برد . بامداد مردم از ماجرا با خبر شده ، پیرامون کشاورز گرد آمدند و طبق معمول به اظهار نظر پرداختند .

یکی گفت : تقصیر همسرت بوده که در را خوب نبسته .

دیگری گفت : تقصیر پسرت بوده که سگ را بسته .

سومی گفت : تقصیر خودت بوده که کنار گاوهایت نخوابیده بودی .

مرد بیچاره که در میان این اظهار نظرهای کارشناسانه گیج و مبهوت شده بود ، گفت : شما که همه تقصیر را گردن ما انداختید ، پس حتما دزد بی تقصیر است .

بعضی عادت دارند که موقع ارتکاب هرجرم و فسادی فرافکنی کرده و فقط جامعه ، دولت ، پدر و مادر و دانشگاه و .... مقصر می شمارند و خود را بی تقصیر ؛ در حالی که مهم ترین عامل ساخت سر نوشت انسان یعنی اراده را نادیده     می گیرند ؛ عاملی که تأثیر آن از محیط وراثت و مسائل ژنتیکی بسیار قوی تر است .

تاثیر این عامل چنان مهم است که بزرگی می گوید : انسانی که معلول بدنیا امده اگر با قدرت اراده خود قهرمان دو و میدانی نشود ، به خود ظلم کرده .

راستی امثال حضرت ابراهیم ، یوسف ، و پیامبران دیگر که همه عوامل فساد در جامعه ی زمانشان فراهم بوده نمی توانستند بهانه های ما را بیاورند ؟ مگر همه ی آنها که با محیط فاسد به مبارزه برخاسته و خود را از منجلاب فساد بیرون کشیدند ، چیزی از من و شما زیاد تر داشتند ؟

 آری تنها تفاوت آنها با ما این بود که انها دزد را بی تقصیر نمی دانستند.