غربت...خدا...منجی...لیلة الرغائب

همیشه به غربتش فکر کرده ام. به امام رضا می گویند غریب الغربا به امام حسن می گویند امام غریب، به امام حسین و  ائمه بقیع نیز [درود خدا بر همه آنان باد] اما من فکر می کنم او از همه غریب تر است. اویی که  اگر نمی آفرید و اگر نمی خواست...اویی که به هر بهانه ای تو را به خود می خواند... بیا که آمدنت نه من، که تو را مژده ای است بزرگ در رستگاری ات!

در عوض چه می کنیم؟ معجزه درخشش خورشید را آن گونه که باید می بینیم ؟رویش گل و طراوت زندگی را ؟ حتی مرگ هر روزه آدمیان را؟! لحظه ای تفکر! چه نامی دارد این بی مهری ما جز غربت خالق؟!

و باز هم نشانه هایی از او و محبتش؛ شب قدر ، نیمه شعبان ، ایام البیض و حتی شبی نیکو که برای آرزوهایت بنا شده، شبی خاطره انگیز به نام لیلة الرغائب!

فکر می کنی کدام آرزو می تواند این محبت بزرگ را پاسخ دهد؟ شاید آرزوی حضور کسی که حرکت در پس گام هایش اثری از این غربت باقی نگذارد!

 خدایا ما را بر این شرمندگی ببخش و به بزرگواریت آرزویمان را برآورده ساز! آمین یا رب العالمین