هیچ کس نبود جز همان...

بارها امتحان کردم؛  حرفی زدم و اصرار که فاش نشود

                           به کسی دل بستم و خواستم تا همیشه برایم بماند

                      کاری کردم و چه لبخندها که به خود هدیه دادم

                   درد داشتم و چه امیدها که کسی به بالینم بیاید

                       غصه داشتم و التماس که شنیده شود

                         اما

                              گفته ام: فاش

                                        دلم: تنها

                                               قصدم: نادیده

                                                  سخنم: نشنیده

                                                 و باری بر دوشم نهاده بدون اندک توجهی به درد ...

هر بار پیش خود گفتم چه کسی را می توان یافت که تکیه گاهم باشد در نگه داشتن رازها،بودنش تا همیشه، درک درست لبخندها و توجه به مقتضای درونم

هیچ کس نبود و نمی توانست باشد

                   جز

                        "همان خدای همیشگی؛ خدای مهربان"